در این دیار ســـربی ، یک استکان، هـوا نیســــــت درد و غم و مرض هست؛ یک جرعه ی دوا نیست مــعشوقه هـــای این شهر بر چهره، مــاسک دارند احــــــــوال عــــــــاشقان نیز، چندی است روبِه را نیست فرهـــــــــاد آسم دارد ، خسرو ســـــــــــــیاه سرفه هیچ آدمی به فـــــکرِ شــــیرین بینوا نیســـــت "اطفــــــــال و ســــــالمندان" در خــــانه ها اسیرند ویران شود هر آنجا ، غوغـــــای بچه ها نیســــت تـــــاوان دیـــــــدن تو ، سنگینتر از جریمه است من زوجم و تو فردی ، این شهر جــــای ما نیست |